تاثیر آموزش والدین بر خودکارآمدی مادران کودکان مبتلا به درخودماندگی

والدین کودکان مبتلا به درخودماندگی با چالش‌های بسیاری رو به رو هستند که آن‌ها را در معرض پیامدهای منفی روانی قرار می‌دهد. مشارکت والدین در برنامه‌های درمانی کودکان می‌تواند این آشفتگی‌ها را کاهش دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه‌ی آموزش والدین و پروراندن مهارت‌ها بر خودکارآمدی مادران کودکان پیش‌دبستانی مبتلا به درخودماندگی انجام شده است. روش‌کار: پژوهش حاضر یک مطالعه‌ی شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پی‌گیری با گروه شاهد است که طی سال‌های 89-1388 اجرا گردید. نمونه‌ی آماری این پژوهش 21 نفر از مادران کودکان 3 تا 7 ساله‌ی مبتلا به درخودماندگی بود که به شیوه‌ی نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده و به تصادف در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمون به مدت 11 جلسه تحت آموزش به شیوه‌ی بحث گروهی قرار گرفتند. تمام شرکت‌کنندگان، پرسش‌نامه‌ی جمعیت‌شناختی و مقیاس احساس صلاحیت والدین را در جلسات پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پی‌گیری (70 روز) کامل کردند. نتایج این پژوهش توسط آزمون تحلیل واریانس مختلط تحلیل گردید. یافته ‌ها: آموزش مادران، موجب افزایش معنی‌دار خودکارآمدی مادران در دوره‌ی پس‌آزمون و پی‌گیری نشد (86/0=P). هم‌چنین این برنامه بر افزایش رضایت والدین (49/0=P) و میزان صلاحیت والدینی (70/0=P) موثر نبود. نتیجه‌ گیری: بر اساس نتایج پژوهش، برنامه‌ی آموزش والدین و پرورندان مهارت‌ها بر افزایش خودکارآمدی والدین موثر نبوده است.